از همین تریبون سلام می کنم به خواهران و برادرانم. باید عرض کنم که با یه حساب سرانگشتی، هر کی رو می بینم یه جوری داره به فنا میره. گفتم بدونید تنها نیستید! هر کدوممون یه جوری داریم له می شیم بزرگواران :)
پی نوشت: الحمدالله (هزاربار)
کاش می تونستم الان با فرزندم توی سن بیست سالگی حرف بزنم. ازش می پرسیدم کجای کارم اشتباه بود؟ کجاها به نظرت می تونستم بهتر باشم و اینکه کجای کار رو درست رفتم؟
این عذاب وجدان دایمی و این حس که شاید یه جای کارم درست نباشه، خیلی عذاب آوره. مسئولیت واقعا بزرگیه و من نمی خوام بابت عملکردم، کمبودی وجود داشته باشه...
ولی آخه کی کامله؟
به استاد ها درس هایی که دوست دارن رو بدید. نه مثل این استاد ما که روش پژوهش داریم باهاش ولی داره توسعه درس میده!
این خبرنگارهای حوزه ی فرهنگی، نود درصدشون احمقانه ترین و سانتی مانتال ترین نظرات رو در مورد سیاست و به خصوص سیاست خارجی میدن. بابا بشین فیلم اصغر فرهادیت و جشنواره ی فیلم فلان رو نقد کن. اه
یه روزی گفته بودم اگر قرار به مرگه، ترجیح میدم از یکی دو سال قبلش بدونم که اوضاع رو جمع و جور کنم. عجب حرف بیخودی زده بودم...این از خود مرگ بدتره.
توی انتخاب رشته، به خاطر یه استاد خاص، یه دانشگاه رو انتخاب کردم . حالا خبر فوتش رو خوندم. چرا آخه؟ حیف.
حیف...
کلمه ی بغرنج الان دوباره برام معنی شد. یه پشه ی وحشی ریز، زیر پشه بند اومده. هیچ علاقه ای هم به نور گوشی نداره که شکارش کنم. هیچی دیگه.
یه وقتایی افکار آدم اینقدر سمیه که آدم ترجیح میده اون ها رو با اطرافیانش مطرح نکنه برای اینکه حال اون ها هم گرفته نشه. این وقت ها آدم دوست داره یه روبات داشته باشه که باهاش حرف بزنه. حالا اگر شانس ما باشه یهو اون ربات، ابر ربات از آب در میاد و تصمیم میگیره دنیای آدم ها رو فتح کنه و یه سلطنت رباتی به وجود بیاره.
بعضی ها از مذهبی ها فضولن. بعضی از غیرمذهبی ها هم فضولن. با این حال این دو گروه یه تفاوت اساسی دارن. غیرمذهبی ها فضولی میکنن و اظهار نظر میکنن و میرن ولی مذهبی ها، با عنوان رسالت الهی از فضولیشون لذت می برن و بعد ملت رو به بهشت و جهنم حواله میدن. چقدر بدم میاد از این آدما
