گفتن ندارد...
آدم بی نفرت یعنی آدم بی رگ و پِی. یعنی آدم ماست. یعنی آدم بی غیرتی که ترس و عافیت طلبی، باعث می شود برای آنچه که دوست دارد قد عَلَم نکند. این را گفتم که بگویم، بند بند وجود ما هنوز برای گرفتن انتقام در ارتعاش است. بچه های ما، قبل از دیدن چهره ی ما، صدای ما را می شوند که آرام لعن ها و سلام ها را برایشان تکرار کنیم. لعن ها و سلام ها می شود خون و می دَود در قلب و مغزشان. این ها را گفتم که بگویم، درست است که روانم کشش روضه ی فاطمیه را ندارد، درست است که خیلی خسته ام، درست است که مرتب از خودم می پرسم بعدش چه؟ ولی هنوز امید دارم. امید دارم به جوششی که بالاخره در یکی از این روزهای گَند، اوضاع را عوض می کند. نوبت تسویه حساب ما هم بالاخره می رسد :)
- ۱ نظر
- ۱۱ بهمن ۹۶ ، ۲۰:۲۱
- ۲۲۸ نمایش