سه سال پیش، یه جعبه برداشتم و یکسری کتاب و دفتر که برام مهم بود رو جدا کردم و توی جعبه گذاشتم به این امید که جعبه، روز بعدش به دستم می رسه. جعبه تا همین دیروز به دستم نرسید. دیروز که جعبه رو آوردن، دیدم کلی ضربدر زدم و نوشتم مهم ولی وقتی بازش کردم، ذوقم کور شد. هیچ کدوم از اون کتاب ها دیگه دغدغه م نبود. هم دنیای واقعی عوض شده بود، هم دنیای من.
قیس خزعلی گفته که شرکت جی فور اس توی ترور شهید سلیمانی نقش داشته. میدونستید امکان حذف این شرکت صهیونیستی از فرودگاه های عراق وجود داشته و یکی از مسئولین الاغ ما به مقام ارشد عراقی مشاوره داده که ولش کنید بابا!
نمیدونم چرا از سی سال پیش که نگاه میکنی رد پای این مردک توی خیلی از ترور های مبهم دیده میشه و لامصب بمب هم تکونش نمیده.
توی نبرد تن به تن با گرگ، یکی از روش ها اینه که دور دست پارچه بپیچی و مشتت رو توی دهنش فرو کنی. اینطوری خفه میشه.
عاشق پیگیری سرگذشت آدم هام. معمولا هرچند وقت یه بار، چک می کنم و می بینم که آدم هایی که میشناختم به کجا رسیدن. یه وبلاگ نویسی هم بود که از چهارده پونزده سالگی مطالبش رو می خوندم. آدم حقیقتا خاصی بود. موقعیت علمی خاصی هم داشت و از غربت می نوشت. همش توی دلم خطاب بهش میگفتم عصیان کن بشر! عصیان کن. به تو نمیخوره یه خط ساده ی معمولی رو بگیری و بری جلو.
دیروز رفتم پیج اینستاگرامش رو دیدم. در آستانه ی چهل سالگی یه آدم خیلی معمولی شده بود. یه آدم خیلی معمولی. شاید هم من دارم ظاهر قضیه رو می بینم و اوضاعش جور دیگه ای باشه. ولی واقعا حیف نیست این همه آرمان و جوانی و ذهن روشن اینطوری پودر بشه؟
من توی چهل سالگی کجام؟ یعنی من هم تن می دم به معمولی بودن؟ شاید همین الانش هم باشم؟
