بازگشت

کی بود میگفت؟ یادم نیست ولی میگفت: '' وقتی حس بی هویتی و تنهایی میکنی، خودت رو کشون کشون تا وطنت برسون. خاک حالت رو خوب میکنه''.

برای مدت کوتاهی برگشتم به جایی که به دنیا اومدم و بزرگ شدم و اینبار بیشتر از همیشه حس بازگشت داشتم. چون بعد از حدود سه سال زمینی مسافرت میکردم و در طول سیزده ساعتی که توی راه بودیم، چشم به راه دیدن کوه های دوست داشتنی م بودم. بالاخره شکل کوه ها یواش یواش تغییر کرد و کوه های زاگرس از دور معلوم شد. اگر این کوه ها رو از نزدیک ندیدین، شاید منظورم رو نفهمید. ولی کوه های زاگرس شخصیت دارن. روی این کوه ها و دامنه هاشون، درخت های بلوط و در مناطق گرمسیرتر، درخت بلوط و کُنار پیدا میشه. 

وقتی رسیدیم خونه، هُرم گرما کوبیده شد توی صورتمون. بوی خاص هوای شرجی و درخت های حیاط با هم قاطی شده بود. ایستادم که وطن، اجی مجی لاترجی بگه و کل خشمی که از بهمن ماه تا الان روی قلبم بوده رو بشوره و ببره. ولی اتفاقی نیفتاد. یاد یه قانون قدیمی افتادم. جادو برای آدم بزرگا جواب نمیده و خب، من چند وقتی هست که بزرگ شدم.

سربالایی

چند ماهِ پیش کارم رو تحویل دادم. دلیلش خوددرگیری رئیسم بود و البته از کسی که به واسطه ی آقازاده بودن آسانسوری رشد کرده، انتظار بیشتری نمیره. از اون روز تا الان، تحت فشار روانی شدیدم. متاسفانه من آدم کاری نکردن نیستم و این وضعیت داره دیوانه م میکنه. برای موقعیت های کاری جدید هم وسواس زیادی به خرج میدم و چندین مولفه رو در نظر میگیرم که مهمترینش اینه: جای شخص مستحق تری رو اشغال نکنم! من نمیتونم به خاطر احساسات شخصیم، موقعیت شغلی یه پسر جوون که قصد ازدواج داره رو اشغال کنم یا حقوقی رو دریافت کنم که فرق زیادی به حال زندگیم نداره ولی خانم یا آقای دیگه ای هست که به این حقوق برای گذران زندگیش نیازمنده. سازگاری کار با شرایط زندگیم هم مهمه و فقط امکان دورکاری دارم.  خلاصه اینجوریه که روزها و شب ها میگذره و من پریشون تر میشم. روزها که درگیر رسیدگی به امورات امپراطور نینی هستم و شب ها تا دیر وقت، ذهنم درگیر اینه که چه کاری ازم برمیاد؟ حتی گاهی برای خروج از این فضا به کار تباهی مثل ارشد خوندن فکر میکنم! قسمت ترسناک کار اینجاست که هرچه از فضای فعالیت مفید فاصله میگیرم، تغییراتی رو در روحیه م می بینم که باهاش بیگانه بودم تا الان. مثلا روز به روز بیشتر از فضای بحث های جدی فاصله میگیرم و موضوعاتی که بهشون فکر میکنم دم دستی تر و سطحی تر میشن.

این روزها بیشتر از هر روز دیگه ای، جای خالی خانواده م رو حس میکنم. خانواده ای که اگر بهشون نزدیک بودم یا حداقل هفته ای یه بار می دیدمشون، زندگی برام آسون تر میشد. به هر حال شرایط فعلی جور دیگه ایه و باید با تمام قوا جلوی مچاله شدن روحیه م رو بگیرم.

پست موقت

حالا نه اینکه چیز خاصی بخوام بنویسم. ولی یه کانال توی بله ساختم:

shabgard24

493

از این شلوارها که پایین پاچه شون کش داره میخرید و می پوشید؟

در روزگاران گذشته، مامان های خانواده ی ما به شلوار بچه های زیر دو سال شون کش میزدن که اگر از مشمای بچه، پی پی بیرون زد، بالای کش جمع بشه. شخصا بارها بچه هایی با این وضعیت رو مشاهده کردم!

خلاصه خواستم حسم رو نسبت به این مدل شلوار به عرضتون برسونم :)

ما و شوروی

ما شوروی نیستیم ولی خیلی ها فکر میکنن هستیم. خیلی ها یعنی دشمن و یه عده ی داخلی که یکسری اشتباهات محاسباتی دارن. در نتیجه، اگر قصد داریم بفهمیم که جبهه دشمن با چه الگویی داره پیش میره، باید تاریخ صد سال اخیر روسیه رو بخونیم. بعضی از اقدامات به قدری با هم شباهت دارن که آدم متعجب میشه!

پی نوشت: یکی از واضح ترین موارد، تلاش برای فروپاشی و تجزیه ست. یه عده چاقو برداشتن و روی مرزهای بعضی استان ها میکشن، با این برنامه که در زمان مورد نظر، کشور روی این خراشیدگی ها تکه تکه بشه.

491

ساختارهای قدرت، چه بلایی میتونه سر آدم بیاره؟

سه چهار ساله این بنده ی خدا رو دورادور میشناسم. یه مدت وبلاگش رو میخوندم و بعد نوبت توییترش رسید و پیج اینستاگرامش. خوشحال بودم که این مدل آدم های خوشفکر وجود دارن و بعد که مقامش کمی بالاتر رفت، خوشحال تر شدم. سطوح بالای مدیریت فرهنگی، به همچین آدم هایی نیاز داره. تا اینکه اخیرا فرصت کردم و مطالب جدیدش رو خوندم. آقای محترم رسما تبدیل شده به توجیه کننده و مدافع سازمان و البته مدیرانش که تعریفی هم نیستن ابدا. یه کلونی هم دور خودش تشکیل داده که شامل یه سری آدم معروفه.

نمیدونم واقعا چی فکر کردم با خودم در مورد آدم ها و قدرت؟ رشد توی ساختار، دقیقا همین رفتارها رو نیاز داره. اگر نه، همه چیز اینقدر گند نبود! اینطور هم نباشی، میندازنت بیرون یا یه گوشه جوری منزوی ت میکنن که از همه چیز و همه کس ببری!

490

نمیدونم گفتن این به درد دیگران میخوره یا نه، ولی من هر سال ماه رمضون در آرزوی ختم قرآن می موندم. سعی میکردم هر روز با جزء خوانی پیش برم ولی نهایتا میتونستم خودم رو تا جزء دوازدهم برسونم. تا اینکه پارسال تصمیم گرفتم روش رو عوض کنم و به جای جزءخوانی، سوره به سوره پیش برم. یه برگ کاغذ برداشتم و اسم صد و چهارده سوره رو نوشتم،  یه قرآن با فونت آسون انتخاب کردم و شروع کردم. هر بار به طور اتفاقی یه سوره رو انتخاب میکردم و میخوندم و بعد با کیف فراوان، جلوی سوره تیک میزدم. اینطور عالی پیش رفتم. گفتم شاید دلتون بخواد این روش رو امتحان کنید.

بوردیو 2019

یه دانشگاهی هم هست که نمیدونم توی هواش دقیقا چی هست، ولی هر کی اونجا نفس میکشه، با توهمات عجیب و غریب خارج میشه. (استثناهایی هم طبیعتا وجود داره)

آخرین توهمی که یکی از خروجی های این دانشگاه نشون داد، پست یکی از داورهای برنامه تلویزیونی عصر جدید بود که تلویحا خودش رو با بوردیو مقایسه کرده بود. آقای بوردیوی ایران، ببینیم وسط پشتک وارو زدن های ملت، چه نسخه ای برای فرهنگ بدبخت مملکتمون می پیچی :) 

قتل مدرن

طرفدارهای سقط جنین، بد نیست فیلم واکنش جنین در مقابل کورتاژ رو ببینن. دست و پایی که اون موجود کوچیک و بی دفاع برای زندگی میزنه. بدن، بدن شماست؟ اوکی. پس سعی کنید در مورد بدنتون و راه های جلوگیری از باردار شدن، مطالعه کنید و مثل انسان های بدوی نباشید. بچه وقتی به وجود بیاد، دیگه یه انسانه و شما حق تصمیم گیری در مورد حیاتش رو ندارید!

پی نوشت: اینستاگرام، هر خوبی داشته باشه، یه بدی داره. به حیوون ها بلندگو داده!

487

هارد برداشتم، دو بار رمزگذاریش کردم و چفت و بستش رو محکم کردم. با این حال وقتی که خواستم فایل ورد رو پر کنم، یه موجود نامرئی جلوم رو گرفت. گفت ننویس. اینجا هم ننویس!