از همین تریبون سلام می کنم به خواهران و برادرانم. باید عرض کنم که با یه حساب سرانگشتی، هر کی رو می بینم یه جوری داره به فنا میره. گفتم بدونید تنها نیستید! هر کدوممون یه جوری داریم له می شیم بزرگواران :)
پی نوشت: الحمدالله (هزاربار)
کاش می تونستم الان با فرزندم توی سن بیست سالگی حرف بزنم. ازش می پرسیدم کجای کارم اشتباه بود؟ کجاها به نظرت می تونستم بهتر باشم و اینکه کجای کار رو درست رفتم؟
این عذاب وجدان دایمی و این حس که شاید یه جای کارم درست نباشه، خیلی عذاب آوره. مسئولیت واقعا بزرگیه و من نمی خوام بابت عملکردم، کمبودی وجود داشته باشه...
ولی آخه کی کامله؟
