دیروز بعد از مدت‌ها، رستگاری در شاوشنگ رو دیدم. دوستش داشتم. اصولا عاشق کتاب‌ها و فیلم‌ها و حتی داستان زندگی آدم‌هایی هستم که از یه جایی بعد، درست از اونجایی که انتظارش رو نداری همه چیز عوض میشه. چیزی قشنگ‌تر از اولین پرتوهای نور توی تاریکی مطلق هست؟ فکر نمی‌کنم.
سرم خالی شده
قبلا توی ذهنم یه دنیای موازی جریان داشت. تا اینکه آدم‌هاش یکی یکی افتادن مردن.
سرم دیگه خالی شده.
خوشحال و خندان و بعد از یک ماه کار، فایل ورد رو میبندی به خیال اینکه کل منابع قابل اعتنا رو شخم زدی که ناگهان و دقایقی قبل از ارسال فایل، چشمت به یه تیتر میخوره. یه کتاب دویست و خرده ای صفحه ای کاملا منطبق به موضوع که تا حالا اسمش رو نشنیدی. این یعنی یک هفته دیگه خلاصه نویسی و ترجمه. ای کوفت.
دیگه توی این سن و سال برام واضح و مشخصه که آدم‌ها از نزدیک یه جور دیگه‌ن. اون آدم با کمالاتی که می‌بینی، در 99.9 درصد، از نزدیک حالت رو بهم میزنه. آدم‌هایی که فکر میکنی چقدر زندگی مفیدی دارن و چقدر حالیشونه، باز هم در 99.9 درصد هیچی بارشون نیست. (این یکی رو بارها و بارها دیدم!). همینطور، اگر دیدید مردی، زیادی به زنش نازید و خانم خانمم گفت و و زنی زیادی شوهرم شوهرم کرد، زیاد جدیش نگیرید. از نزدیک داستانشون یه چیز دیگه ست :) (این رو هم بارها در مورد آدم‌های مختلف دیدم!)
در کل هر جا شو آف دیدید دوستان، فرار کنید!
پی نوشت: حرف‌هام خیلی بدیهی بودن. ولی دو سه نفری باید میخوندن. دو سه نفر جوون‌تر !
پی نوشت2: یه چیز سمی دیگه هم بگم؟ یکی از عزیزان وبلاگ نویس هست اینجا. بعد طرف متاهله و بقیه رو هم راهنمایی میکنه چطوری زندگی کنن و یه جوری زندگیش رو پرزنت میکنه که انگار خبریه. بعد من زن این بنده خدا رو میشناسم :) باور کنید اگر چهار تا مرغ و خروس داشتم نمیدادم این نگه‌شون داره بس که احمق و سطحیه. دلم از این میسوزه که یه جوون کم سن و سال، میاد و این‌ها رو میخونه و خودش رو با این مقایسه میکنه و حسرت زندگیش رو میخوره. حسرت نخورید بابا !
بین تمام راه‌های مقابله با غم، فعلا انکار رو انتخاب کردم. جواب داده؟ نه.
کله صبح اد شدم توی کنفرانس. کنفرانس دهنده‌ی فعلی از چینه. الان باید عصر باشه اونجا و صدای کوبیده شدن ظرف‌ها میاد. انگار که مثلا توی رستورانی چیزی باشه. الان توی شمال غرب چین دنیا چه شکلیه؟ بهار اومده؟
بعضی وقت‌ها حس می‌کنم که دارم از زیر آب به دنیا نگاه می‌کنم. همه چیز گنگه و رنگ‌ها قاطی‌ان. دیروز اینطور بودم. امروز هم همینطور.
دیروز کله‌ی صبح رفتم دانشگاه. تا خود ظهر مغزم روشن نشد و چند تا سوتی بدجور هم دادم. مثلا گفتم جمهوری چک از بازمانده‌های یوگوسلاویه. بنده خدا استاده فکر کنم روحیه‌ش نابود شد.
بعدش هم رفتم یه کافی میکس خریدم که شاید مغزم روشن بشه که نشد و در همین حین، کتک کاری دانشجوها رو می‌دیدم که گاهی به محوطه نمازجمعه می‌کشید و گاهی می‌رفت سمت کتابخونه مرکزی.
بعد کلاس، دانشگاه آروم بود ولی همه داشتن هم رو چپ چپ نگاه میکردن. منم همچنان خیال می‌کردم اون موجود نامرئی همیشگی‌ام. نبودم ولی.
حالا هم کله‌ی صبح پاشدم و به دو تا از استادها که رابطه خوبی باهام دارن، ایمیل زدم که با هم مقاله کار کنیم و چاه خودم رو عمیق‌تر کردم.
به هر حال زندگی داره می‌گذره.
این صلح نیم‌بند چقدر دیگه دوام خواهد داشت؟
احتمالا یه مدت زمان کم.
معضلی که با همکلاسی‌های محترم دارم اینه که، عشق اپلای دارن. درس اختیاری بسیار مهم با یه استاد درجه یک مشهور با کلی تالیفات رو برنمیدارن، میرن یه درس مزخرف رو با یه استاد مورد دار برمی‌دارن. چون خوب نمره میده و برای اپلای میتونه کمکشون کنه. گیر یه مشت احمق در این ابعاد افتادم! به خدا هرجا هم برید، یه کم سواد نیاز دارید!
اسم اون فیلسوف یادم نمیاد و یادم هم نیست که بعدش کدوم نظریه پرداز در این مورد صحبت کرد. ولی بحث در این مورد بود که گاهی یک پیش بینی سیاسی، خودش میتونه باعث رخ دادن اون اتفاق بشه. نمونه ی تاریخیش رو بخوام بگم، قضیه ی فرعون و حضرت موسی ست. اگر فرعون اون شب خوابش رو فراموش می کرد یا حداقل بعدش بیخیال خوابش میشد و دستور نمیداد که نوزاد های پسر رو بکشن، مادر حضرت موسی مجبور نمی شد ایشون رو پنهانی به دنیا بیاره و بعد بذاره توی سبد و به نیل بندازه و بعدش هم حضرت موسی به قصر فرعون برسه و حضرت آسیه و فرعون بزرگش کنن و نهایتا دودمان فرعون به باد بده.
پی نوشت: این پیش بینی های مزخرف در مورد آینده ی آدم ها، این ضربات مهلکی که به روح آدم ها زده میشه، آدم ها رو به بدجایی پرت می کنن. به همونجایی که متهم شون میکردن که می رسن.
