482

داشتم می خوندم که رسیدم به این خط:

'' حتی برای خوردن سبزیجات هم باید دندان تیز کرد، ولی آن مایه ی سودا آنقدر نرم است که عملا با آب دهان جذب می شود. در چین پنیر سویا را سر قبر قوم و خویش هایی می برند که ارواحشان مدت هاست چانه و آرواره ندارند. ''

جدا از جهان بینی عجیب و غریب آدم های دیگه ی این دنیا، جمله ی آخری منو یاد یه چیزی انداخت. وقتی کسی افسرده ست و غمی که منشاش ناپیداست زمینش زده، مثل آدم بی آرواره می مونه. باید خوشی ها رو ریز ریز کرد و بصورت مداوم به خوردش داد. یه خوشی بزرگ و مقطعی ، مثل یه مرغ بریون لذیذ برای این آدم می مونه. نه میتونه نگه ش داره، نه میتونه بخورش..